روا مدار خدايا كه در حريم وصال                                  رقيب محرم و حرمان نصيب من باشد

 همــاي گو مفكن سايه شــرف هرگز                            در آن ديار كه طوطي كم از زغن باشد

  بيان شوق چه حاجت كه سوز آتش دل                        توان شناخت ز سوزي كه در سخن باشد

 هواي كوي تو از سر نمييـــرود آري                               غريب را دل ســر گشتــه با وطن باشــد 

*جام مي خون دل هريك به كسي دادند                          در دايره قسمت اوضاع چنين باشد.......